Un
paso adiante i outro atr?, Galiza,
i a tea dos teus sonos non se move.
A espranza nos teus ollos se esperguiza.
Aran os bois e chove.
Un bruar de nav?s moi lonxanos
che estrolla o sono m? coma unha uva.
Pro t?env?veste en sabas de mil anos,
i en sonos volves a escoitar a chuva.
Traguer? os cami?s alg? d?
a xente que levaron. Deus ?o mesmo.
Suco vai, suco v?, Xes? Mar?!,
e toda a cousa ha de pagar seu desmo.
Desorballando os prados coma sono,
o Tempo vai de Parga a Pastoriza.
Vaise enterrando, suco a suco, o Outono.
Un paso adiante i outro atr?, Galiza!
Coma Brasas ( do libro Nimbos )
Poeta
ou non, eu cantarei as cousas
que na soleira de min mesmo agardan.
Alumarei con fachas de palabras,
ancho herdo meu, o mundo que me deron.
E?est?, como brasas contra a noite,
as vellas cousas, cheas de destinos.
Ollos que piden, de famentos nenos.
Ollos que esperan, dunha adoescente.
Galiza en min, meu Deus, pan que me deron,
leite e centeo e so? e lus de aurora !
Longa r? no mar, fogar da terra,
i esta crus que nos mide de alto a baixo.
Con este alento, eu lles darei ? cousas
o drama cheo que lles nega a vida:
dareilles rostos, pra que se conozan,
palabras lles darei pra que se entenda ...